No nie do końca.

Ten tekst to kontynuacja mojego w punkt opisanego (hehe) spostrzeżenia o tym, że ludzi nie powinno się traktować dobrze lub źle, ale z wzajemnością. Trochę podobnie widzę sprawę szacunku.

Oczywiście, w pierwszym odruchu, uważam, że szacunek należy się wszystkim. Bez względu na wiek, pochodzenie, płeć, kolor skóry, status, bla bla. Tak po prostu, jak należy się on zwierzętom, tak i ludziom. Na wstępie. Ale po nim następuje rozwinięcie. I to od rozwinięcia zależy jak ustawimy relację z innymi ludźmi. Bo jak ktoś, tylko dlatego, że jest na przykład starszy, oczekuje szacunku, na przekór temu, co sam oferuje, to ja tego nie widzę. Dlaczego ja mam szanować kogoś tylko dlatego, że ma bardziej zaawansowany PESEL niż ja? No nie widzę powodu. I to zupełnie nie chodzi o to, czy ja się czuję mądrzejsza od tej osoby, czy wręcz przeciwnie, a o to, że jeśli ja nie czuję się szanowana, i traktowana jestem z buta, to nie widzę powodu, by przestać szanować siebie, przyzwalając na traktowanie z buta w imię szacunku do kogoś starszego.

I nie mówię tego tylko jako osoba całkiem dorosła, żeby nie powiedzieć starawa, ale uważam, że tak też powinni pochodzić do sprawy 15-latkowie. Nie chodzi o jakieś buńczuczne hasła: na szacunek trzeba sobie zapracować, tylko o coś takiego, że szansę na szacunek można spierdolić. Dostać ją na wstępie, ale spaprać. Dostać trzeba. Bo należy się on rodzicom, dzieciom, dziadkom, sąsiadkom, pani w sklepie i szefowi. Wszystkim. Ale to od nich zależy, co z nim zrobią. Jeśli zaczną Was traktować cienko, bo są: rodzicami, szefami, paniami w sklepie, dziadkami, starszymi sąsiadami, to nie pozwólcie na to. Szacunek bowiem należy się tym osobom, które nie tylko go wzbudzają, ale też okazują go innym. Jeśli tego nie robią, a w walce o szacunek do siebie powołują się na kwestie wieku, statusu, funkcji czy czegokolwiek innego, to według mnie – to za mało.

Nie powiem zatem, że na szacunek trzeba sobie ciężko zapracować, ale na pewno, by go zdobyć, samemu należy go okazywać.