Pretensjonalny ten tytuł mocno, ale już tłumaczę, o co mi tym razem chodzi.

Kiedy przeczytałam, że tytuł Nauczyciela Roku dostał facet, który dziękując za wyróżnienie, zaprosił na scenę swoich bliskich, w tym partnera, jakoś ciepło zrobiło mi się na sercu. A potem sobie pomyślałam, że świat ssie totalnie, skoro taka informacja wzbudza mój uśmiech.

To pytanie wraca do mnie jak bumerang. Chciałabym móc odpowiedzieć na nie bez zawahania, że dobrze, że zawsze tak, jak sami byśmy chcieli być traktowani. Ale, niestety, wcale tak nie uważam. 

Jak już być może wiecie, jestem absolutną fanką „Ślubu od pierwszego wejrzenia”. W skrócie to taki program, że ludzie hajtają się w ciemno. Najbardziej mroczne w tych całych ślubach bywają reakcje rodziców, pod tytułem: My tego nie akceptujemy.

Porywać się na złośliwe i pseudodociekliwe dziennikarstwo prowadząc program-zapchajdziurę, to jak wejść do kasyna z dyszką przy dupie. No nie da się i koniec.

Nie ma nic dziwniejszego na tym świecie niż śmierć. To, że nagle ktoś, kto zawsze był – znika. I nie wiadomo gdzie jest, nie wiadomo, czy jest coś, co sprawi, że jego energia, jego serce, jego dusza – przetrwają.

Gdy odpaliłam w piątkowy wieczór program o starszych facetach, którzy pojechali zwiedzać Azję, chciałam nakarmić mojego wewnętrznego hejtera. To miała być beka roku, tymczasem całkiem mi się ten program podobał! Czy ja jestem walnięta, czy Polsatowi coś wyszło – nie wiem, ale wiem, że na drugi odcinek naszykuję popcorn, bo hejter jest głodny!

Tak, żeby go nie urazić, a jednocześnie, żeby zrozumiał, i żeby dotarło do niego to, co mamy na myśli.  A przy tym nie może poczuć się niekomfortowo i nieswojo.

Książka, którą chce się z Wami podzielić (Prosto i uważnie na co dzień: Wybierz najlepsze z reszty zrezygnuj), jest teoretycznie poradnikiem, a autorka opowiada w niej o esencjalizmie, a więc takim nurcie w filozofii, o którym nigdy nie słyszałam.