Nie jestem socjologiem, nie jestem też nadto mądra, więc tak naprawdę bardziej chciałabym pogadać z Wami niż wyłożyć Wam prawdę objawioną, że oto mamy białego heterochłopa i on ma łatwo, lekko i przyjemnie. No bo coś mi w tej tezie zgrzyta, a coś jednak nie, ale od początku.

Mam czasem wrażenie, że silny charakter jest mylony z tendencją do nieustannego darcia japy, które to darcie jest, według mnie, oznaką słabości.

Temat bezdzietnych oraz dzietnych chodzi za mną często, a dziś w mojej głowie eksplodował, bo znów przeczytałam artykuł o parach, które nie mają dzieci i mieć nie planują, oraz komentarze pod nim i, matko święta, jakie to jest zło.

Tak na co dzień to się trochę szczycę tym, że jestem feministką. W sumie feminizm to dla mnie równość, więc szczycić nie ma się czym, bo przecież człowieczeństwem głupio. Ale tak czy siak trochę się snobuję, a potem okazuję się, że jestem mendą.

Przekonanie, że bycie z kimkolwiek, daje nam sto punktów do zajebistości, powoduje, że nie dajemy sobie czasu i szansy na znalezienie kogoś wyjątkowego.

Świat byłby lepszym miejscem, gdyby ludzie te wszystkie oczekiwania, jakie mają względem innych, scedowali na siebie. Oczekiwali od siebie i rozliczali siebie.

Minął już tydzień od kiedy mój rudy podopieczny zawitał do naszego domu, czas więc na podsumowanie i kilka myśli związanych z nim.

Czasem czytam na różnych forach wynurzenia matek albo opowieści dzieci, w których raz po raz pojawia się słowo poświęcenie. Że matka (zwykle ona, tato rzadziej) poświęciła się dla rodziny, bo zajęła się dziećmi i teraz te dzieci powinny to poświęcenie docenić, celebrować je i pamiętać o nim, gdy dojdzie do sytuacji różnych w tym dramatycznych czy choćby tych ze szklanką wody w roli głównej.

Tytuł trochę clickbaitowy, bo ufam mu jak nikomu innemu, polegać na nim też mogę. To jednak nie zmienia faktu, że poleganie na kimś i przesadne zaufanie mogą być zgubne.