Są tacy ludzie, którym bardziej i częściej niż zdrowia czy pieniędzy życzy się dzieci. To egoistyczni, okrutni sparowani ludzie, którzy przecież by mogli, bo ich stać, karier wielkich nie robią, no bez przesady, znaleźliby czas, Boże, dlaczego nie chcą?! Jeszcze jakby nie mogli, to wiadomo, tragedia, ale oni nie chcą! Podłe chujki!
Mam w sobie taki mały strach, że to wszystko, co dzieje się teraz, jebnie. Rozbije się o ego i interesy kogoś, kto został usłyszany, więc teraz chce wykrzyczeć wszystko co czuł przez lata, a przy okazji zabije piękną inicjatywę.
Oraz czy powinno się być grzecznym, gdy ktoś pluje nam w twarz.
Kozak w necie, pizda w świecie – o Boże jak to jest o mnie. Przekonałam się o tym całkiem niedawno, gdy nie powiedziałam nic, a mogłam chociaż coś.
Trochę mnie mierzi to, że jak kobieta powie, że chciałaby na przykład rzucić pracę i może jakiś mały biznes otworzyć, no nie wiem, zaproszenia robić, bo zawsze lubiła origami trzaskać, to generalnie spoko. Ale jak facet powie, że on to w sumie zawsze chciał warzyć piwo i idzie w swój browar, to matko święta chyba go pojebało, przecież jest prawnikiem i dobrze zarabia!
Wraz z koronawirusem (ciekawostka – mój Word nie zna tego słowa, przypadek?!), uaktywniła się grupa ludzi samodzielnie myślących. No matko jedyna powiem Wam, że się ich bardziej boję niż Ziobry, a musicie wiedzieć, że Ziobro śni mi się dość często i to nie są mokre sny.
Nigdy nie ukrywałam, że bardziej od Ulissesa zajmuje mnie Pudelek, więc proszę bez szoku i niedowierzenia, że dziś na tapet wjeżdża… Blania!
W minionych miesiącach niektórzy poszli w produktywność, inni w Netflixa, jeszcze inni nie wiem w co, ja w każdym razie w Netflixa. Oraz w niezbyt spoko poczucie, które zresztą uwiera mnie od dawna, że nie mam absolutnie nic do powiedzenia.
Mam ostatnio taki miały mindfuck z rozstępami i to nie tylko ze swoimi, które z racji kwarantanny postanowiłam zamiast ziaren ryżu zliczyć, a z rozstępami w ogóle.