Mam w sobie taki mały strach, że to wszystko, co dzieje się teraz, jebnie. Rozbije się o ego i interesy kogoś, kto został usłyszany, więc teraz chce wykrzyczeć wszystko co czuł przez lata, a przy okazji zabije piękną inicjatywę.

Oraz czy powinno się być grzecznym, gdy ktoś pluje nam w twarz.

Kozak w necie, pizda w świecie – o Boże jak to jest o mnie. Przekonałam się o tym całkiem niedawno, gdy nie powiedziałam nic, a mogłam chociaż coś.

Trochę mnie mierzi to, że jak kobieta powie, że chciałaby na przykład rzucić pracę i może jakiś mały biznes otworzyć, no nie wiem, zaproszenia robić, bo zawsze lubiła origami trzaskać, to generalnie spoko. Ale jak facet powie, że on to w sumie zawsze chciał warzyć piwo i idzie w swój browar, to matko święta chyba go pojebało, przecież jest prawnikiem i dobrze zarabia!

Wraz z koronawirusem (ciekawostka – mój Word nie zna tego słowa, przypadek?!), uaktywniła się grupa ludzi samodzielnie myślących. No matko jedyna powiem Wam, że się ich bardziej boję niż Ziobry, a musicie wiedzieć, że Ziobro śni mi się dość często i to nie są mokre sny.

Nigdy nie ukrywałam, że bardziej od Ulissesa zajmuje mnie Pudelek, więc proszę bez szoku i niedowierzenia, że dziś na tapet wjeżdża… Blania!

W minionych miesiącach niektórzy poszli w produktywność, inni w Netflixa, jeszcze inni nie wiem w co, ja w każdym razie w Netflixa. Oraz w niezbyt spoko poczucie, które zresztą uwiera mnie od dawna, że nie mam absolutnie nic do powiedzenia.

Mam ostatnio taki miały mindfuck z rozstępami i to nie tylko ze swoimi, które z racji kwarantanny postanowiłam zamiast ziaren ryżu zliczyć, a z rozstępami w ogóle.

Jestem Polyanną, staram się w każdym złym wydarzeniu znaleźć coś dobrego. Czasami jest to bardzo trudne, ale jak mantrę powtarzam sobie, że TO JEST/BYŁO po coś. Bo kompulsywnie nadaję sens. Bo bez tego sensu wszystko byłoby chuja warte. Czy więc w koronawirusie widzę sens? Nie.