Trochę ten mój wpis jest inspirowany programem Ślub od pierwszego wejrzenia, ale nie tylko, bo nie samą telewizją człowiek żyje. Nawet taki nolife jak ja.

Wróćmy jednak do programu i do jednej z panien/pań, która lubi powtarzać zdanie: ja taka jestem. I nie chcę się nad nią pastwić, ale generalnie nad postawą: ja tak mam i chuj chętnie się popastwię. Ja jestem nerwowa, ja krzyczę, trochę się może rządzę i jestem władcza, ale ja tak mam. Silny charakter, co zrobić?! W praktyce oznacza to manipulowanie i terror psychiczny, poniżanie, brak szacunku i takie tam, a do tego z siłą nie ma nic wspólnego, ale jak się obuduje to wszystko w zdanie taka jestem, co poradzić, temperamencik po mamusi, u mnie w rodzinie kobiety zawsze takie były, to brzmi nie tak źle. Ale jest źle. Awantury, darcie japy, festiwal dopierdalanek, albo nawet karanie milczeniem to przemoc.  

Tak, karanie partnera/dzieci/współdomowników milczeniem, jest przemocą. Nie chodzi oczywiście o takie milczenie, że daj mi chwilę, muszę sobie to wszystko poukładać, ale takie, że ja się nie odzywam, nie będę o tym rozmawiać, bo szanujmy się, przecież to ty spierniczyłeś i nie mówię w związku z tym do Ciebie, hasając po domu w dobrym nastroju, pogwizdując radośnie – to zło. Podobne do pastwienia się, przejmowania władzy, pokazywania, że to tylko ja się liczę, że może przesadziłam, ale hej JA TAK MAM I JA MOGĘ, dostosuj się.

Czy to karanie milczeniem, czy zwykły lincz, który sami usprawiedliwiamy swoim temperamentem, to ciosy poniżej pasa. Pokazują zwykle problem tego, który te ciosy zadaje, bo są na pewno wynikiem frustracji, niezadowolenia z siebie oraz nieprzerobionych spraw, ale odbijają się na ofiarach. Zanim więc powiesz następnym razem: ja taka/taki jestem, zastanów się czy to jest spoko, że taki jesteś, i co możesz zrobić z tym, żeby jednak nie być ciulem.