Korzystając z tego, że już chwilę prowadzę bloga, a mało o sobie piszę, to ja się do czegoś przyznam.

Nie może mi wyjść z głowy Natalia Przybysz i plebiscyt „Wysokich Obcasów”, który wygrała, zgarniając tytuł Superbohaterki. A nie może, bo trochę czuję niesmak.

Do strefy przyjaźni częściej wpadają faceci, więc dziś o nich i dla nich.

Koronnym argumentem ludzi, którzy chcą namówić innych ludzi do posiadania dzieci, jest ten o szklance wody. Rodź na potęgę, bo ci nikt jej na starość nie poda, a wiadomo, że bez wody człowiek umiera, więc zdychać będziesz odwodniony skurwielu, skoroś bezdzietny.

Uwielbiam równouprawnienie, brzydzi mnie seksizm. Ten, którego ofiarami są faceci brzydzi mnie tak samo mocno jak ten, którego ofiarą jestem ja.

W ostatnim czasie całkowicie wciągnęła mnie sprawa Lucasa Jacobiaka Łukasza Jakóbiaka, który zrobił wizualizację swojego największego marzenia, jakim jest wystąpienie w programie Ellen DeGeneres. Wciągnęła, bo dawno tak długo nie zastanawiałam się, co ja tak naprawdę o tym myślę.

Mam czasami takie wrażenie, że my wszyscy trochę żyjemy w socialmediowych bańkach mydlanych, że tylko głaski i ojojkanie na nas spływają, a jak tego nie ma, to my się obrażamy, o hejt posądzając każdego. No i o zazdrość.

Cholernie w byciu kobietą nie lubię tego, że my baby jesteśmy tak strasznie niesolidarne, że nie przybijamy sobie piątki, gdy którejś z nas coś się uda, że choć żyjemy w stosunkowo łatwych czasach, bo patriarchat ma się dobrze, a i owszem, ale nie tak dobrze jak 20-30 lat temu, to my zachowujemy się czasami, jakby był on nam na rękę.

Nie przepadam za kołczami, nie działają na mnie nawet sprawnie napisane teksty, które mają na celu sprowokowanie mnie do ruszenia dupska z kanapy.