Są takie mądrości ludowe memowe, które działają na mnie jak płachta na byka. Jedną z nich wypowiada zwykle uroczy, błękitnooki staruszek, który patrzy w oczy swojej równie uroczej i równie niebieskookiej żony i mówi: Kiedyś, jak coś się zepsuło, to my to naprawialiśmy, a nie wyrzucaliśmy do kosza.

Po co te studia kończyłaś, jak nic z tego nie masz? Tatuaże robisz ludziom i jeszcze psie pieniądze za to dostajesz. Te tatuaże to tragedia, jak ja zobaczyłam zdjęcia niektórych, to aż mnie ciarki przeszły. Matko, całe ręce upaprane w tym, a potem pójdzie takie na rozmowę o pracę i dziwi się, że nikt go nie przyjmie.

Jedna z obserwujących konto Instagramowe Anny Lewandowskiej, napisała: „Podziwiam mamy które zabierają maleństwa w podróż samolotem do innego kraju, ja bym się bała, że nagle stracę pokarm i nie będzie miało co jeść”.

Nie jestem fanką pióra Ilony Łepkowskiej, niespecjalnie też interesuje mnie piłka nożna. Ale wkurza mnie poczucie wyższości fanów tej ostatniej, którzy, choć sami banalne hobby wybrali, lubią szydzić z „M jak miłość”.

Dzieci bywają różne. Są ładne i brzydkie, zaradne i zagubione, grube i chude, mądre i niekoniecznie. Są dzieci, które noszą glany i dziurawe swetry, są takie, które wolą rurki i spódniczki mini. Ale dzieci są przede wszystkim osobnymi ludźmi i rodzice muszą dać im, poza wychowaniem, dużo wolności.

Gdy budzę się w środku nocy i nie mogę zasnąć, myślę zwykle o tym, czego żałuję. I wychodzi na to, że najbardziej żałuję tego, że nie umiem uwierzyć, że wszystko było po coś.

Teatr Polski we Wrocławiu ma nowego dyrektora. Facet zasłynął rolą w „M jak miłość”, pokazał się także w sztuce teatralnej u boku Natalii Siwiec (#tylewygrać), a w międzyczasie naraził ZASP na stratę ponad 9 milionów złotych. Teraz ma zarządzać wrocławskim teatrem.

Sfotoshopowane zdjęcia na portalach społecznościowych często budzą niesmak ludzi, którzy raz po raz przypominają, że po przebudzeniu i bez filtrów człowiek wygląda inaczej, ale to właściwie nie ma znaczenia, bo czy my ładni, czy nieszczególnie i tak umrzemy, więc ważna jest tylko nasza osobowość.

Niektóre kobiety rodzą dzieci, inne mają lepsze rzeczy do roboty, a jeszcze inne nie mają, ale i tak nie rodzą. Każda z nich myśli jednak o sobie, nie o ojczyźnie.