Da się pewnie żyć bez fajnej mamy, ale powiem wam, że moja jest naprawdę świetna i jej fajność to bardzo duży kapitał, który dostałam w prezencie od losu.
OlgaEs
Młodzi są roszczeniowi. Chcą pracować 8 godzin, a później mieć czas dla siebie – powiedziała Jolanta Czernicka-Siwecka, prezes Fundacji Iskierka w czasie debaty podczas Europejskiego Kongresu Gospodarczego w Katowicach. A mnie trochę trafił szlag.
Jakoś gniecie mnie nazywanie Polaków cebulakami, typowo polską rodzinę Januszem i Grażyną, a ich syna Sebiksem. I zwalanie wszystkiego, co w ludziach złe, na ich polaczkowatość.
Jakiś czas temu na jednej z babskich grup facebookowych, ktoś zapytał za co dziewczyny kochają swoich partnerów. Często padała odpowiedź, która pasowałaby mi na tatuaż patolaski, a nie na faktyczną definicję miłości.
Nie lubię w dorosłym życiu tego, że dużo osób ocenia w nim ludzi po zawodzie, jaki ci wykonują. I, rzecz jasna, po tym ile zarabiają. Tymczasem ja czuję, że moja praca to jedno, a ja to zupełnie inna historia.
Wiem, że bardzo modnie jest mieć do siebie dystans, ale ja go dość często nie mam i w ogóle mi drania nie brakuje.
Musisz być dziwką w sypialni, damą w salonie, kucharką w kuchni, pracownicą roku i matką-Polką. Do tego masz wyglądać nienagannie, podkreślać swoje atuty, maskować niedoskonałości, mieć ciętą ripostę na każdą okazję i wydepilowane nogi bez okazji. Czy aby jednak na pewno?
Na fali Walentynek pomyślałam, że podzielę się z Wami czymś, co trochę z Walentynkami jest związane, a chodzi o prezent, którego dostawać nie lubię.
Najbardziej w Walentynkach nie lubię statusu na fejsie „Walę tynki”. Ten tekst jest dla mnie tym, czym zdanie „Zima zaskoczyła drogowców”. Moja dusza płacze i kawałek mnie umiera. Poza tym Walentynki mnie ani nie radują, ani nie wkurzają.
Da się pewnie żyć bez fajnej mamy, ale powiem wam, że moja jest naprawdę świetna i jej fajność to bardzo duży kapitał, który dostałam w prezencie od losu.
Młodzi są roszczeniowi. Chcą pracować 8 godzin, a później mieć czas dla siebie – powiedziała Jolanta Czernicka-Siwecka, prezes Fundacji Iskierka w czasie debaty podczas Europejskiego Kongresu Gospodarczego w Katowicach. A mnie trochę trafił szlag.
Jakoś gniecie mnie nazywanie Polaków cebulakami, typowo polską rodzinę Januszem i Grażyną, a ich syna Sebiksem. I zwalanie wszystkiego, co w ludziach złe, na ich polaczkowatość.
Jakiś czas temu na jednej z babskich grup facebookowych, ktoś zapytał za co dziewczyny kochają swoich partnerów. Często padała odpowiedź, która pasowałaby mi na tatuaż patolaski, a nie na faktyczną definicję miłości.
Nie lubię w dorosłym życiu tego, że dużo osób ocenia w nim ludzi po zawodzie, jaki ci wykonują. I, rzecz jasna, po tym ile zarabiają. Tymczasem ja czuję, że moja praca to jedno, a ja to zupełnie inna historia.
Wiem, że bardzo modnie jest mieć do siebie dystans, ale ja go dość często nie mam i w ogóle mi drania nie brakuje.
Musisz być dziwką w sypialni, damą w salonie, kucharką w kuchni, pracownicą roku i matką-Polką. Do tego masz wyglądać nienagannie, podkreślać swoje atuty, maskować niedoskonałości, mieć ciętą ripostę na każdą okazję i wydepilowane nogi bez okazji. Czy aby jednak na pewno?
Na fali Walentynek pomyślałam, że podzielę się z Wami czymś, co trochę z Walentynkami jest związane, a chodzi o prezent, którego dostawać nie lubię. 
Najbardziej w Walentynkach nie lubię statusu na fejsie „Walę tynki”. Ten tekst jest dla mnie tym, czym zdanie „Zima zaskoczyła drogowców”. Moja dusza płacze i kawałek mnie umiera. Poza tym Walentynki mnie ani nie radują, ani nie wkurzają.